Architect Taco Hylkema gave the first Spacepress lecture at the Venice Architecture Biennale 2014.
By implementing computerized 3D printing as a way of personal manufacturing (which is the big step forward) we move towards ‘the Additive Manufacturing era’ and let the ‘progressive assembly ‘ faint away.
Bovenstaande is de werktitel die ik heb gekozen voor een biënnale lezing over de toekomst van de ‘jonge’ architect. Ik ga en ben op zoek naar zijn toekomst door een fascinerende analogie tussen de opkomst van ‘open source’ website design software en de mogelijkheden om architectuur 1 op 1 te printen. Niet het resultaat van de print maar de processen en mogelijkheden die vooraf gaan aan het uiteindelijk printen van ruimten is stof tot nadenken
Als voorbeeld vanuit het verleden, Corbusier heeft met zijn Dom-Ino huis een platform ontwikkeld wat een huis moest opleveren voor de massa maar ook een icoon is geworden voor het Modernisme. Echter wilde hij met dit concept het denken over het creëren van ruimte ook wezenlijk veranderen waarbij hij de nieuwe (productie)technieken uit de 20steeeuw als inspiratie gebruikte. Zijn platform structuur maakte het huis vrij indeelbaar waarbij gevels en wanden eenvoudig konden worden toegevoegd. Op basis van de Taylor gedachte dat veel al geprefabriceerd kon worden en op locatie in elkaar gezet zag Corbusier als een verrijking van de architectuur maar ook als middel om goede architectuur bereikbaar te maken voor de minder bedeelden.
100 jaar later leven we in een tweede machine tijdperk en staan we aan de voet van een nieuwe revolutie in de architectuur. Met ‘the Additive Manufacturing era’ is prefabricage niet met nodig maar gaan we ‘on the spot’ produceren en integreren doormiddel van 3D print technieken. Gelijk als voor het Dom-Ino huis gaat dit ook van betekenis zijn voor architectuur. Bestaande typologieën gebaseerd op orthogonale stramiensystemen zijn niet meer relevant. Vorm daarin tegen wordt nu dus van wezenlijk belang.